Japonski lot do odlotu w Singapurze/Japanese flight to Singapore high

I niestety nie chodzi o odlot w sensie doslownym, ale odlot ze zmeczenia, czyli niestety ten mniej przyjemny. W noc przed wylotem z Dhaki spalam moze trzy godziny. Wylecialam kolejnego dnia o 9 wieczorem. Do 13 dnia nastepnego nadal bylam bez snu.

W samolocie postanowilam zjesc kolacje i napic sie piwa – czekanie na lotnsiku na glodnego nie bardzo mi sie usmiechalo. Do wyboru byly tylko dwie potrawy, wiec zamowilam kurczaka teriyaki i japonskie piwo Asahi, ktore okazalo sie wcale nie byc takie zle. Przylecialam o 3:20 nad ranem. Do szostej czekalam na lotnisku, az kolejka zacznie kursowac. Do hostelu dotarlam przed osma i oczywiscie okazalo sie, ze check-in nie jest o dwunastej, tylko miedzy 13, a 14. Lazilam wiec po miescie trzsakajac fote za fota, nie bardzo nawet wiedzac, co dokladnie fotografuje.

Przeskok miedzy Dhaka, z jej klepanymi drogami w centrum miasta, najwyzszymi budynkami siegajacymi moze 16tu pieter, a Singapurem, ktory najbardziej zaskoczyl mnie trzema wiezami zwienczonymi budynkiem w ksztalcie statku wycieczkowego byl ogromny. Miasto zdaje sie opustoszale. Na ulicach widac prawie wylacznie turystow lub pracownikow biurowych w garniturach. Niit nie trabi, samochody zatrzymuja sie przed przejsciem dla pieszych, sygnalizacja swietlna dziala. Niektorzy pala na ulicy, ale tych mozna policzyc na palcach jednej reki. Chociaz kipi bogactwem, to jednak jest jakos pusto, smutno.

Kiedy spojrzalam na mape, oczywiscie pierwszym miejscem, do ktorego sie skierowalam, bylo Little India. W niektorych sklepach sprzedawano ciastka z plastikowych pojemnikow, ktorych pelno jest na straganach w Dhace. Zapachy z restauracji dochodzily nieco podobne do tych, ktore mieszaly sie na “moich” ulicach jeszcze wczoraj. Tylko kolorow bylo znacznie wiecej.

Mialam dzis wieczorem ruszyc na dalszy podboj miasta, ale nie wiem, czy bede miala sile pojsc gdziekolwiek dalej niz do 7-eleven (uwielbiam te siec) po drugiej stronie deptaka, przy ktorym mieszkam. Przeziebienie nie pomaga w radowaniu sie otoczeniem…

Ale trzeba przyznac, ze przynajmniej moj hostel znajduje sie w absolutnie cudownej lokalizacji, oczywiscie tuz obok meczetu (architektoniczna perelka), zeby mi przypadkiem za cicho nie bylo… Przy deptaku, po ktorego obu stronach znajduja sie male domki z pubami (super drogimi, niestety) I sklepikami z pamiatkami. Jest urokliwie. I tylko przyjaciol brakuje…

Zdjecia zaladuje niestety innym razem, bo wifi jest tak wolne, ze mozna sie… zezloscic.

Nie poszlam nawet do 7-eleven. Pije piwo na miejscu. Za drogie. Ale blisko.

And unfortunately it’s not about being high senso stricte but being high because of tiredness – so the less pleasant one. On the night before the take-off from Dhaka I slept maybe three hours. I took-off the next evening at 9 p.m. And until 1 p.m. today I did not sleep at all.

On the plane I decided to eat my dinner and have a beer – hungry waiting at the Singapore airport did not seem to be the best option possible. I could choose from only two dishes so I had teriyaki chicken and Japanese beer Asahi which turned out not to be bad at all. I landed at 3:20 a.m. And waited at the airport until 6 a.m. for MRT to start operating. I reached my hostel around 8 a.m. where it occurred that that the check-in is between 1 and 2 p.m. and not at noon. So I was wandering around the city takin one picture after the other completely unaware of what I’m actually seeing.

The difference between Dhaka with it’s sandy roads in the center of the city and the highest buildings of maybe 16 floors and Singapore which surprised me mostly with it’s three towers connected at the top by a building shaped like a cruise ship was huge. But the city seemed empty. On the streets you see mostly tourists and office workers in their suits. No one uses horn, cars stop before the pedestrian crossing and street lights are working. Some people smoke in the street but they are not numerous. Although it’s so rich it’s also empty and somehow sad.

When I looked at the map my first choice of direction was naturally Little India. Some of the shops were selling cookies from the same plastic containers which are seen in every Dhaka city sale point. The smells coming from the restaurants were similar to those which were mixing in “my” streets just yesterday. It’s just way more colorful.

This evening I was supposed to go for further city wanderings but I’m not even sure if I’m strong enough to go anywhere else other than 7-eleven (I love this net) which is on the other side of the pedestrian street I live at. The cold does not really help to enjoy the place…

But I have to admit that my hostel is really nicely located. Just next to a mosque (with it’s amazing architecture) so that it wouldn’t be too quiet… it’s just on the pedestrian street surrounded by little houses with pubs (way too expensive unfortunately) and souvenir shops. It’s really nice. And I just miss my friends…

Pictures will be uploaded later because the wifi here is soo… sooooooooo slow.

And I didn’t go even to 7-eleven. I’m having my beer here. It’s too expensive. But it’s close…