Przepis na genialne wakacje, gdy dzień w dzień chodzi się do pracy? Pięć dni w Sopocie, niedaleko od plaży. W przestronnym mieszkaniu na malowniczym poddaszu. Z koleżanką, do której ma się zaufanie i która dobrze gotuje. Z dwoma białymi kotami, które zostawiają wszędzie tyle sierści, że problem „jak ja będę wyglądać” przestaje istnieć, bo odpowiedź jest tylko jedna – „jak przerośnięty kot”.
Z tańcami co drugi dzień i spacerami na plażę. Z kąpielami w morzu – za dnia i pilnowaniem kąpiących się w nocy (wersja oficjalna – „bo głowę właśnie umyłam”, wersja prawdziwa, choć nie ma się czym chwalić – „bo mi się policjant włączył i prędzej się zesram, niż pozwolę, żebyście mi się po nocy taplały bez obstawy z lądu!”).
Przez tych pięć dni obejrzałam trzy filmy Wong Kar Waia (a może Kar Wai Wonga – cholera wie, co imieniem jest, co nazwiskiem…): „Chungking Express” – po raz tysiąc pięćset pięćdziesiąty ósmy, „Happy Together” i „Days of being Wild” – po raz pierwszy. Obrazy z kamery Chrostophera Doyle’a potrafią wryć się w mózg jak stare hity, które brzmią w tych filmach – „Happy Together” i „California Dreaming”. Jak muzyka Michela Galasso i tanga Astora Piazzoli. Wszystko do kupy wyrywa człowieka z realności. I wyrzuca do równoległego wszechświata, w którym cztery wymiary to śmiesznie mało (jak myślicie, że ściemniam, to przeczytajcie „Wielki projekt” Hawkinga!).
Sam Sopot ma urok już tylko na obrzeżach. Na podwórku bloku, gdzie mieszkałam jako dziecko. Za niebieskim drzewem, które pomalowali już po naszej wyprowadzce. W górnej części miasta, dokąd nowość nie dotarła. Monciak jak zawsze, zapchany ludźmi, tylko ci ludzie są jak Monciak – po renowacji. Spod diamentowej igły. Wszyscy kosztowni i tak samo skrojeni. W klubach taka sama muzyka – elektryczny tartak wymieszany z lekcją gimnastyki. I tylko w Papryce, choć rytm równie monotonny było takie sobie jedno małe pomieszczenie, w którym były lampy jak z „In the mood for love”… Rekompensata.
The recipe for fabulous vacations when you go to work on daily basis? Five days in Sopot, walking distance from the beach. In the spacious apartment on the picturesque attic. With a friend you trust and who cooks well. With two white cats which so much fur all over the place that the question “how the hell will I look like” does not exist cause there is only one answer – “like a huge cat”.
With dancing every second day and walks to the beach. With swimming in the sea during the day and watching the swimmers during the night (official version – “cause I’ve jus washed my hair”, the unofficial and not the one to be proud of – “cause I am a little policeman and sooner I will shit my pants than let you swim like that at night!”).
During those five days I watched three Wong Kar Wai movies (or maybe it is Kar Wai Wong – who the hell knows which is the name and which is the surname): “Chungking Express” – for 1558th time and “Happy Together” along with Days of being wild” – for the first time. The pictures from Christopher Doyle camera stay in your mind same as old songs that you can hear in those movies – “Happy togheter” or “California Dreaming”. As the music of Michael Galasso and tangos by Astor Piazzola. Al together it pulls you out of reality. And throws you in the parallel universe where four dimensions are not enough (if you don’t believe me, read “The Great Project” by Hawking!).
Sopot itself is still nice only in suburbs. On the yard of the block I used to live in as a kid. Behind the blue tree that was painted after we moved out. In the upper part of town, which “new” hasn’t reached yet. Monte Cassino street is packed with people as always but those people are like this renewed street. From under the diamond needle. All expensive and identically sewed. There is the same music in every club – mixture of electrical sawmill and aerobic music. And only in “Paprika” though with same dull music there was this little room with lamps like from “In the mood for love”…. Compensation.
Posty
