Wychodzisz na plażę, jak każdy turysta. Klapki nabierają piasku, stopy się zpadają. Chce ci się biec, bo Zatoka Bengalska jest tak blisko, ale za dużo kosztuje to wysiłku. To przyspieszasz, to zwalniasz, walcząc z oporem miękkiego podłoża. I nie wiesz, czy zdjąć te klapki i brnąć na bosaka, czy może jednak unikać poparzeń od rozgrzanego piasku.
Jest pora sucha. Deszczu nie było od dawna.
Dopadasz w końcu brzegu i nurzasz palce w chłodnej wodzie. Fal prawie nie ma. Rzucasz w pośpiechu rzeczy na jeden z plastikowych foteli i biegniesz przed siebie. Woda tak przyjemnie chlodzi. Dziwnie się czujesz, bo musisz biec w ubraniu, tu nikt nigdy się nie rozbiera. Tu nawet na basenie nikt nie używa kostiumów kąpielowych. Wszyscy wchodzą do wody w ubraniach - kobiety w sharee i shalwar kameez, mężczyźni w T-shirtach i dżinsach i tylko naprawdę maleńkie dzieci, jeszcze bezradne bez pomocy dłoni rodziców, mogą poczuć nagość i słońce na mikroskopijnych plecach.
A na plaży nikt się nie kąpie. Wbiegasz coraz dalej, a masz wrażenie, jakbyś stał wciąż przy brzegu. Dobrze wiesz, że to szelf kontynentalny, więc głębokośc zmienia się nieznacznie. Mógłbyś tak iść w nieskończoność i wciąż czuć grunt pod stopami. Ale nagle ktoś woła cię z tyłu, przekrzykując szum morza, odwracasz się i chcesz wrócić, bo nie rozróżniasz słów i tylko n-tym zmysłem wyczuwasz, że kierowane są do ciebie.
I zaczynasz rozumieć.
Prąd znosi cię w lewo i odciąga od brzegu.
Już wiesz dlaczego nikt się nie kąpie.
Czujesz, jakby wzywał cię ocean, jakby nagle postanowił, że należysz do niego i że brzeg już ci niepotrzebny. Może się stęsknił? - myślisz, wspominając trzy miesiące, które spędziłaś na jego wodach i parskasz śmiechem na myśl o tym absurdzie.
Jednak śmiech na chwilę zamiera, bo wiesz, że powrót do brzegu to będzie walka. Powoli przesuwasz nogi i nie idziesz prosto, tylko trochę na prawo, żeby zrównoważyć mimowolny dryf. Po dłuższej chwili docierasz na bezpieczne wody, gdzie prąd już nie ma prawa cię porwać bez twojej woli. A przynajmniej nie za daleko.
Skaczesz jeszcze chwilę w nikłych falach przyboju. Cieszysz się każdą chwilą, aż woda niecnie zaczyna ściągać ci spódnicę i chcesz już wyjść, bo masz wrażenie, że ściągasz zbyt wiele spojrzeń. Wyskakujesz na brzeg, wracasz do przyjaciół. Wszyscy ociekając zderzają się ze sobą. Chcesz się przebrać ale nagle dookoła robi się za ciasno. Już nie masz przestrzeni. Wokół zebrał się tłumek gapiów. Jakiś facet wyciąga komórkę, staje naprzeciw ciebie, dosłownie dwa kroki, możesz go dotknąć, jeśli tylko wyciągniesz rękę, a on robi zdjęcie. Ktoś inny błyska fleszem zza pleców kolegi.
I ludzie stoją dookoła was, bez słowa, wymieniają tylko ciche komentarze między sobą i śledzą każdy wasz ruch. Nie są nieprzyjaźni, ale rzadko się uśmiechają. Zakrywasz się bardziej, bo mokre ubrania przylegają mocno do ciala, a przecież jesteś w muzułmańskim kraju. Wyciągasz aparat. I ci, którzy przed chwilą robili ci zdjęcia nagle stają przed tobą w roli modeli. Odpłacają za to, że nie uciekłaś - ani ty, ani twoi przyjaciele. I na twarzach wykwitają uśmiechy.
Bengalczycy uwielbiają się gapić. Ale i uwielbiają pozować.
Siedzicie tam jeszcze chwilę, aż w końcu ktoś czuje się za bardzo skrępowany i “idźmy już stąd”. Więc idziecie. Wieczór spędzacie na dachu hotelu. Po drodze próbujecie kupić flaszkę, ale 90 euro za 0,7 litra Johny’ego Walkera to za dużo, może nie na kanadyjską, ale na pewno na polską kieszeń.
Kolejnego dnia nawet nie wiecie, co was czeka. Nagle Robin mówi - jedziemy na prawdziwą plażę. Więc idziesz za Adą, albo ona za tobą, bo kolejność traci znaczenie.Wsiadacie do półciężarówki, na pakę przystosowaną do przewozu osób, z niebieskim rusztowaniem nad wami. Kierowca rusza, depcząc na gaz, jakby wiał przed policją. I trąbi, trąbi bez przerwy, jak wszyscy w tym kraju i musicie krzyczeć do siebie, co sił w płucach, żeby powiedzieć, ładny widok, tam - po prawej. i jedziecie, czując się jak jakaś bananowa młodziez, w tym kraju, gdzie mało kto może doświadczyć takiej radości. I macie wiatr we włosach i słońce świeci wam w oczy, a wy nie chcecie się niczym przejmować. Nawet tym, że paskudne hotele zamieniają się w jakieś klecone chatki po drodze. Cox’s Bazaar i tak nie jest biedne.
Jedziecie i co chwila chcecie się zatrzymać, żeby zrobić zdjęcia, o tu jest, kurwa, naprawdę pięknie, ale kierowca udaje, że nie rozumie, albo że nie doslyszał, bo chce tylko jak najszybciej dojechac na miejsce. I w końcu jesteście, tam gdzie diabeł mówi dobranoc, ale za to jak pięknie to mówi, to już tylko wy wiecie, bo widok jest taki, że każdy by wam pozazdrościł.
Bo i łódki rybackie o kształcie, jak łodzie Wikingów i wypozyczalnia czarnych parasoli, żeby się za bardzo nie opalić i targ z kokosami i biegające wokół dzieciaki - wszystko, ale to wszystko jest piękne.
Idziecie w kierunki morza i dzieci biegną za wami. I nie rozumiecie, czego chcą, więc robicie zdjęcia i uśmiechacie się najszerzej jak potraficie, aż w końcu zaczynacie rozumieć, bo gest jest międzynarodowy i ponad podziałami - wyciągnięta ręka. I powtarzacie z uporem maniaka “nei, nei, nei”, za waszymi Bengalskimi przyjaciółmi, więdząc, że to znaczy nie i jest wam przykro i bardzi głupio, ale przecież wiecie i ty wiesz doskonale, bo nie razu już byłaś w tej sytuacji, że paroma taka świata nie naprawisz i że te pieniądze i tak dzieciakom nie zostaną i żałujesz tylko, że nie masz chociaż cukierków, bo wszyscy dookoła mówią “tylko nie dawajcie im pieniędzy”.
Ale wasi bengalscy przyjaciele coś tam wyciągają, jakieś drobne, na złotówki to parę groszy może wyjdzie i pytasz, czy ja mogę, ale nie i przestań robić zdjęcia, bo się nigdy nie odczepią.
I już nie chcesz o tym myśleć, więc wskakujesz do oceanu, tym razem w samym kostiumie, bo ludzi dookoła mało, prawie w ogóle ich nie ma i same dzieci, a one przecież jeszcze wstydu nie znają.
Ale pamiętasz o przybrzeżnych prądach i już masz więcej rozsądku i dokazujesz, ale z umiarem, bo fale są większe i potrafią cię przewrócić i pamiętasz jeszcze, jak parę late wcześniej prawie cię porwały za archipelag, kiedy nurkowałaś kolo rekina “bo on nie ludojad”. I się niby nie boisz, ale masz wyrzuty sumienia, a te są prawie jak strach, więc stąpasz ostrożnie i już nie dokazujesz jak dzień wcześniej. I potem wybiegasz znowu na brzeg. I cieszysz się, jak ci się krab wkopie spod nogi, bo już się go ni boisz i nie narobisz wrzasku, jak kiedyś, gdy zdazylo się to pierwszy raz. Bo wiesz, że tylko pierwsze razy bywają straszne, a reszta to już tylko kwestia przywyczajenia...
Dlaczego pytam, czy piszę w “Khemirish”? Bo skończyłam przedwczoraj powieść Jonasa Hassena Khemiriego pt. “Montecore”. I od tego momoentu, gdy tylko pisze po angielsku (czytałam angielski przeklad), a nawet po polsku, mama wrażenie, że kradnę. Khemiri jest bardzo przystojnym mężczyzną. A pisze jeszcze lepiej niż wygląda. i zastanawiam się, jaki bóg tak to wymyślił, że niektórzy mają piękne i to, co w środku i to,co na zewnątrz. Jeśli ten facet nie skończy z Noblem, to możecie mnie pochować i to w obecności księdza - niech mnie pośle do piekła, jak się należy ateistce.
I niech mnie Jonas Hassen Khemiri pozwie do sądu - mam jego powieść w pdfie i prześlę każdemu, kto poda mi e-mail, bo w Polsce się jego książki, jedynej tłumaczonej na angielski, kupić nie da, więc będę rozprzestrzeniać wirusa “khemirzimu”. Na swoje usprawieldiwienie mam tylko tyle, że robię, co mogę, żeby zainteresować nim odpowiednie osoby i doprowadzić do stworzenia polskiego przekładu...
Więcej zdjęć tutaj
You go on the beach like any other tourist. Flip-flops start gathering sand and your feet sink. You wanna run cause Bengali Bay is so, so close but it costs you too much effort. Once you speed up, once slow down fighting the resistance of a soft ground. And you don’t know any more if you shall take off you flip-flops and carry on barefoot or maybe you’d rather avoid burns from the hot sand.
It’s the dry season and there has been no rain for quite some time now.
You finally reach the shore and put your fingers into the cool water. There are almost no waves. You quickly throw your things on one of the plastic chairs and you run straight ahead. Water cools you down so nicely. It feels weird cause you need to run in your clothes – no one takes off their clothes in here. Here even in the swimming pool most people bath fully dressed – women in sharees or shalwar kameez and men in their jeans and T-shirts. Only truly small children, helpless without their parents caring hands can feel being naked and warmth of the sun on their microscopic backs.
And on the beach no one is bathing at all. You run deeper and deeper into the sea but it feels like if you were still standing just next to the shore. You know well that it’s because of the continental shelf – the depth is changing very slowly. You could walk like this forever and still feel the ground under your feet. But suddenly someone is calling you from behind, trying to make himself hearable despite the waves and you turn around and try to come back because you cannot differ the words and you just sense with your nth sense that words are directed towards you.
And you begin to understand.
Current is pushing you left and pulls you away from the shore.
Now you know why nobody’s bathing.
You feel like if the ocean was calling you, like i fit has just decided to keep you in and that shore is no longer among your needs. Maybe he missed me? – you think reminding yourself three months you once spent on its’ waters and you start laughing on this absurd thought.
But then your laughter dies for a moment because you know that getting back to the shore will be a battle. You move your legs slowly and you do not even try to walk straight but turn yourself a bit to the right so as to counterbalance involuntary drift. After a longer while you reach the safer water where the current no longer has the power to pull you back against your will. Or at least it can’t pull you far.
You keep on jumping in the small waves of the breaker for a little while longer. You enjoy every second until the water starts to pull off you skirt and you feel like going out because it seems you attract a bit too many glances. You jump on the shore and get back to your friends. Everybody is soaked and crashes together. You want to change but suddenly it’s too crowded around and you luck the space. There is a crowd of people staring at you. Some guy takes his mobile and stands just in front of you, so close that you could easily touch him if you only straight your arm and takes a picture. Someone else flashes a camera from behind his friends’ back.
And people are standing around you, speech less they just exchange quiet comments between themselves. They are not unfriendly but they rarely smile. You cover yourself better because your wet clothes are suddenly way to tight and after all you are in a Muslim country. You take out your camera and start shooting pictures and those who were photographing you just a while ago now become your models. They pay you back for not running away – neither you nor your friends. And they start to smile.
Bengalis love to stare. And they love to pose as well.
You sit there for another quarter Or so until someone starts feeling too uneasy and “let’s go from here”. So you go. You spend the evening on the rooftop of the hotel. On the way you try to buy a bottle of Johny Walker but 90 Euros per 0,7 litter is too much maybe not for Canadians but surely for Polish chicks.
You do not even realize what awaits you the next day. Suddenly Robin says – we go to the real beach. So you go after Ada or she goes after you – it does not really matter anymore. You take an open truck adjusted for carrying people. The driver takes off, stepping heavily on the gas pedal like if he was running away from the police.. And he horns, he horns without a stop like everyone in this country and you have to scream to each other as loud as you can to say, hey look, it’s a nice view there on the right. And you ride feeling like the kings of the life in this country where not many can feel so happy. And you have the wind in your hair and the sun shines in your eyes and you simply don’t want to worry about anything right now. Not even about the fact that ugly hotels are removed by some fixed huts on the way. After all Cox’s Bazar is not that poor.
You ride and every few seconds you want to stop to take pictures – here, here it’s so fucking beautiful but the driver pretends not to understand or not to hear cause he only wants to reach the place as soon as he can. And then you come – to the place where devil says goodnight but how beautifully he says that – only you know because the view is so that everyone would be jealous.
And there are fishermen’s boats shaped like those Viking boats and there is a rental of black umbrellas so that you do not get suntanned too much and a market with fresh coconuts and children running around and everything just everything is amazing.
And you walk towards the sea and children run after you. And you do not know what they are asking for or about so you just take pictures and smile as wide as you can until you start to get it cause the gesture is international and goes above the borders – the straighten hand. And you keep repeating like crazy monkeys “nei, nei, nei” after your Bengali friends knowing it means “no” and you feel sorry and so silly although you know very well because it doesn’t happen for the first time to you that few taka will never reaper the world and that those money will not stay with the children. And you just wish you had some sweets on you because everyone around keeps repeating “just don’t give them any money”.
But your Bengali friends pull something out, some change and you ask if you can do it too but no, and stop taking pictures otherwise they will never leave us alone.
And you don’t want to think about it anymore so you just jump into the ocean this time only in your swimming suit because there is no one around except for children and yet children don’t know the shame.
But you remember the coastal tides this time and you are more reasonable and you play but a little bit less cause the waves are bigger and they manage to put you down and you still remember how a few years ago they almost pulled you out of the archipelago when you where snorkeling with a shark “cause this one never eats people”. And you are not scared but you feel remorse and it is like fear so you step carefully and you don’t act crazy like the day before. And you run back on the shore. And you are so happy when a crab digs up from under your foot because you are no afraid of him anymore and you will not scream like once upon the time when it happened for the first time and you made people around you laugh. Now you know that only those first times are scary and all the rest is just a matter of habit…
Why do I ask if I am writing in „Khemirish”? Because the day before yesterday I finished a novel “Montecore” by Jonas Hassen Khemiri. And since then whenever I write in English (I was reading English translation) or even in Polish I feel like if I was stealing. Khemiri is a very handsome man. And he writes even better than he looks. And it makes me wonder what got made it so that some people have it all beautiful – on the outside and on the inside. If this guy doesn’t end up with a Nobel Prize you can bury me down in the presence of a priest so that he can send me to hell as every damned atheist deserve...
And let Jonas Hassen Khemiri sue me – I have his novel in a PDF and I will send it to everyone who gives me his e-mail. Because it is impossible to buy his book – the only translated into English - in Poland (or in Bangladesh for a matter of fact) so I need to spread the virus of “khemirism” on my own. In my defence I can only say that I do my best to interest the right people with this book and make them publish Polish translation…
More pictures here
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz