Jest trzydziesty kwietnia. Siedzę w pracy i kombinuję, jak to zrobić, żeby skończyć o czasie, a najlepiej - wyjść wcześniej. Autobus mamy o 21:40, jestem niespakowana, nie mam obiadu ani jedzenia na drogę. Ze wszystkim się spieszę, nie mam nawet chwili, żeby się ucieszyć, że wyjeżdżam. Nawet gorzej – czuję, że wolałabym zostać w domu.
Wszyscy straszą mnie rosyjską mafią. Że trzeba uważać, że kradną, że jest niebezpiecznie, a w ogóle to wszyscy mówią tylko po rosyjsku. Rosyjski… mój nie jest najlepszy. Ostatnie spotkanie z Antonem – moim konwersa torem – odwołałam, wybierając randkę, a tymczasem partner nie dotarł i zostałam z butelką Lambrusco i krótkim fragmentem „One Eye Red” Khemiriego, który znalazłam w internecie po rosyjsku. Strasznie się męczylam, co drugie zdanie sięgając do słownika.
Ale chwila… Khemiri po rosyjsku! No jasne, gdzie mafia, tam i rosyjskojęzyczne księgarnie! Czyli jednak mam po co jechać i nie muszę ze łzą w oku spoglądać na zamek w drzwiach.
Zuźka jest od początku tak pełna optymizmu. Pisze do Sergieja, który ma nam otworzyć hostel – bo ten okazuje się być pustym mieszkaniem z dwoma kuchniami, łazienkami i sporą ilością łóżek w pokoju, bez obsługi i na razie bez gości. Witam, będziemy za trzydzieści minut, Sergiej za chwilę oprowadza nas po mieszkaniu w wielkim, drewnianym budynku. Popatrzcie na mapę, o tu jesteśmy, a na rogu ulicy jest sklep z alkoholem. Parskamy śmiechem – a to dlatego, że my z Polski jesteśmy, czy zawsze tak zaczynasz.
- Bo jesteście młode – uśmiecha się Sergiej.
W monopolowym pani też mówi po rosyjsku. Wielka dama z poprzedniej epoki, o nieco przybladłej urodzie, która dwadzieścia lat i dziesięć kilo temu przed czasem zaczerwienionej od procentów, samotnej twarzy zapewne była urodziwą dziewoją. Blond włosy i czerwone usta i czarna sukienka i złota biżuteria.
- Dawno nie byłam w Polsce. A Warszawa taka ładna, duża. O Polacy przystojni, oj przystojni. Tylko Kraków mi się nie podobał, mały, taki ciasny, powietrza brakowało. Muszę znowu pojechać do Polski.
Nie chcemy iść spać, mimo zmęczenia to jeszcze nie pora, więc Zuźka z naturalnie wbudowanym GPSem w swoim kształtnym tyłeczku prowadzi nas przez starówkę. I pierwszy raz od dawna nawet nie rejestruję kierunku, idę jak ciele prowadzona przez brukowane uliczki, gapiąc się na pięknie, choć nie do końca odrestaurowane budynki. Jedyne, co próbuję zapamiętać, to mijane po drodze księgarnie – jest pierwszy maja, na połowie globu to samo święto, więc wszystko zamknięte i Khemiri musi na mnie poczekać do jutra.
Na starym mieście raj – kocich łbów, starych budynków, vlepek, graffiti, sztuki ulicznej. Trafiamy na czarno-białą postać kobiety naklejoną na mur, obie robimy zdjęcia, po powrocie Zuźka dowie się, że to ślad po Banksym, we własnej osobie, jego sztuka w Tallinie, można dotknąć ręką.
Idziemy dalej, coraz bardziej głodne – po drodze, po piwie, po pierwszych przeżyciach. I nagle trafiamy na afrykańską arkadię w centrum północno-wschodniej Europy, która chyba jest bardziej na północ, niż na wschód, bo choć wszyscy rzeczywiście mówią po rosyjsku, to jakoś trąci Skandynawią, jest taka bardziej porządna, czystsza, uporządkowana i jeszcze żąda zapłaty w Euro.
W środku jest ładnie, ceny są znośne, by nie powiedzieć – bardzo przyzwoite, talerze w zebrę, na ścianach maski, a jedzenie pyszne. I już same nie wiemy, czy dobre, bo jesteśmy głodne, czy dobre, bo jednak ciekawe, egzotyczne i te przyprawy - choć jak wszystko w Europie – koło ostrego, mimo ostrzeżeń na karcie, nawet nie leżało.
Powoli wracamy do hostelu. Nogi już nie koniecznie chcą nas dalej nosić. Wracamy do naszej damy, chociaż nieco naokoło, po drodze mijając coś między barem, a mała knajpą, ciężko by to było nazwać restauracją.
- Oni mają soliankę – mówi Zuza i wyjaśnia, że to tutejsza, narodowa, zupa rybna. Jutro nie będziemy szły do żadnej modnej knajpy, jutro zjemy jak ludzie w miejscu, które przypomina zakurzony bar mleczny, kiedyś pewnie aspirujący do miana miejsca dla elegantszej klienteli.
W monopolu znów wita nas dama. Ma w lodówce cydr. Dużo cydru. Sporo tańszego niż w Dublinie. Widoczna przewaga Tallina nad Dublinem.
A czy wspominałam już, że to czterdziesty odwiedzony kraj?
Więcej zdjęć w albumie.
It’s April 30th. I am still at work wondering what shall i do to finish on time Or better – sooner than that. Our bus leaves at 9:40 in the evening and I had no time to pack my stuff, I have no dinner ready and no food for the road. I am rushing everything and I have no time to get happy about the trip. Even worse – I start feeling like staying home.
Everybody is trying to scare me with Russian mafia. That one has to be very careful, that they still, it’s dangerous and generally everybody speaks Russian. Russian… mine’s not best. I cancelled my last meeting with Anton – the guy I have conversations in Russian with – cause I was supposed to have a date. But my partner couldn’t show up so I ended up with a bottle of Lambrusco and a short part of Russian translation of “One Eye Red” by Khemiri which I had found on the internet. I had it tough – looking up words in dictionary every second sentence.
But wait a sec… Khemiri in Russian! Sure – where is Russia mafia there must be Russia bookshops! So after all I have a goal of the trip and I do not have to look at the lock in my doors with sentiment.
Zuźka is full of optimism since the very beginning. She texts Siergiey who is about to open the hostel for us. The place turns out to be an empty apartment with two kitchens and bathrooms and bang beds. The only untypical thing is the luck of reception desk or any guests. Hi, we’re gonna be there in thirty minutes and in the moment Sergiey is showing us around the apartment in a big wooden building. Take a look at the map, that’s where we are and here, on the corner, is a shop with alcohol. We burst out with laughter – is it because we are from Poland or do you always start with that.
“ It’s because you are young” smiles Sergiey.
Lady in a liquor store speaks Russian as well. Like a real lady from the previous times, slightly faded beauty who twenty years and ten kilograms ago before the age of face reddened with alcohol and loneliness must have been a catch. Blond hair, red lips, black dress and golden jewelry.
„It’s been a while Since I were in Poland for the last time. And Warsaw is so nice, big and pretty. And Polish men are handsome, so handsome. I just didn’t like Krakow – too small, cramped and lucking air. I need to go to Poland again.”
We do not feel like sleeping yet, though we’re tired it’s not the time yet so Zuźka with the default GPS in her shapely ass is leading me through the streets of Old Town. And for the first time in a long time I do not even register the direction we’re following, I am being walked through paved streets and I just stare at not fully but still beautifully renovated buildings. The only thing I am trying to remember is where the bookshops are located – after all it’s May 1st and the same celebrations in half of the countries on this globe so everything’s closed and Khemiri must wait for me until tomorrow.
The Old Town is a paradise – of cobblestones, old buildings, stickers, graffiti, street art. We find a back’n’white figure poster pasted on the wall, we both take pictures and after we’ll be back Zuzka wii find out that it was a trace of Banksy himself, here, in Tallin Estonia.
We keep on going, more and more hungry – after all the way, Beer and first impressions. And then we spot an African Arcadia in the center of North-East Europe which seems to be more northern rather than eastern as although most people really speak Russian, it’s somehow much alike Scandinavia – it’s so clean, tidy and organized and it wants us to pay in Euros.
The inside is nice, prices ain’t high and plates have the zebra pattern, there are masks on the walls and the food is amazing. And it’s hard to tell if it’s good cause we’re hungry or it’s good because it’s interesting, exotic and those spices – though like everything in Europe – it has nothing to do with hot (though the menu states otherwise).
We’re slowly getting back to the hostel. It’s harder and harder to walk our feet stop corresponding. We go back to our lady, a bit circling around and passing by something that is nether a bar nor a restaurant.
„They have solyanka” Zuza says and explains that it’s local, national, fish soup. Tomorrow we’re not gonna walk into any fancy restaurant but we will come here – to the place where locals eat and which looks like dusted old bar though probably at the very beginning it was thought for more elegant clientele.
In the alcohol store we’re greeted again by the lady. She’s got cider in the fridge. And it’s much cheaper than in Dublin. That’s a real win of Tallin over Dublin.
Have I mentioned yet that it is the fortieth visited country?
More pictures in the album.
Posty
