Dupa ci odmarza i ciągle kichasz. Nie powinnaś narzekać, bo i tak jedziecie specjalnie wynajętym busem i jest ci wygodnie, ale ciągle wszystkim za gorąco i krzyczą z tyłu, Robin, Sharna, podkręćcie klimę! I wiesz, że jesteś w mniejszości i nie chcesz się skarżyć, bo Mama uczyła, że masz być grzeczna, ale wiesz już, że w Chittagong na pewno kupisz sobie koc.
Bo Bengalczycy nie znają umiaru. Jak już jest klima, to musi być na full, inaczej znaczy – żadna klima, tylko jakiś tani nawiew i co to, w ogóle za badziew.
Stajecie na stacji benzynowej i idziesz na słońce, żeby zapalić papierosa i stajesz koło grupki facetów i wiesz, że cię obgadują przy swoich fajkach i jest ci od razu lepiej. Ktoś idzie do kibla i ucieka z niego z krzykiem, bo pewnie nie widział jeszcze kibli na Ukrainie i myśli, że taki syf to tylko tutaj. Kamran kupuje przekąskę w gazecie i się śmiejesz – o, jak w Rosji, tylko jeszcze lepiej smakuje, bo w Rosji nie dodają chilli, a ty kochasz chilli i jak chcesz zaszpanować w Bengalskim towarzystwie, to jesz je na surowo „i rany, ty jesteś z Europy, tak to nawet my nie jemy”, a ty pękasz z dumy i po kryjomu popijasz Sprite’a.
Nagle ze stacji wypada na ciebie facet, który właśnie odszedł od dystrybutora i krzyczy „no smoking, no smoking here” i Robin się śmieje, że możesz go olać, bo i tak chciał się tylko pochwalić, że umie coś powiedzieć po angielsku.
Wsiadacie z powrotem i mówią, że Chittagong już blisko, ale mina ci rzednie, jak widzisz korek przed wami, bo właśnie weekend się kończy i wszyscy wracają do domu, a drogi są tak wąskie jak w Polsce powiatowej i już wiesz, że prędko nie dojedziecie i jeszcze możesz zęby stracić, jak będziesz nimi szczękać z zimna.
Aż w końcu jesteście w domu brata Robina i szybko, szybko, bo szwagierka zrobiła lunch, a przed odjazdem autokaru chcę wam jeszcze fabrykę pokazać. Siadacie do stołu i szczęki opadają wam coraz niżej, kiedy widzicie ile potraw wjeżdża na stół. I szwagierka tłumaczy
- Przepraszam, za skromny poczęstunek, nie miałam czasu się przygotować.
Czujesz się, jakby była Wigilia i tylko choinki w kącie brakuje, bo potraw jest więcej niż dwanaście, bo i ryby i mięsa i owoce morza i sałatki i curry i resala i cholera wie, co jeszcze. I wiesz, że jak choćby spróbujesz wszystkiego, to już nie wstaniesz od stołu, bo nie będziesz w stanie poderwać swojego przeciążonego tyłka, a „na deser przygotowałam ciasta i jogurt”. I nawet nie masz czasu podziękować za choćby połowę tego wszystkiego, bo nie gadajcie teraz, trzeba jechać dalej, a ty próbujesz sobie przypomnieć, kiedy ci nadano tytuł królewski, że takie czekają na ciebie przyjęcia.
Bengalczycy to najbardziej gościnny naród świata. I nigdy im nie dorównamy.
Wychodzicie kłaniając się w pas w podziękowaniach, chociaż naprawdę trudno wam się zginać i wsiadacie do samochodu. Jedziecie do fabryki tekstyliów, która ma jakiś związek z bratem Robina, ale nie do końca wiesz jaki i już nie pytasz, bo Robin zmienia temat i strasznie mu przykro, że bratanek jest w szkole i że nie może go zobaczyć, bo strasznie kocha tego dzieciaka. I widać, że chciałby już mieć własne dziecko i to jest jeszcze bardziej egzotyczne od wszelkich widoków za oknem, bo nie wiesz, jak to jest, chcieć mieć dziecko, a palmy i przeludnione ulice już przecież nie raz widziałaś i to na różnych kontynentach.
Chittagong jest jeszcze mniejszy niż Dhaka i ma węższe uliczki, ale ludzi też żyje tu mnóstwo. Wyglądasz za okno i wyciągasz szyję, żeby zobaczyć skrawek wody i łodzie rybackie i widzisz czasem gdzieś w oddali statki handlowe, ale nie tak wielkie, jak te, które znasz i czujesz nostalgię, bo jednak jesteś wodnym stworzeniem i nie przypadkiem przyjaciele twoich rodziców zastanawiali się, jak to możliwe, że się urodziłaś bez błon między palcami. A potem wjeżdżacie w interior i wody już nie widać, za to wszędzie na ulicach ktoś tłucze cegły i właściwie nie wiesz po co i dlaczego, ale nie ma kogo zapytać, bo poruszacie się w żółwim tempie i Robin ciągle wysiada, żeby z kimś porozmawiać, Kamran jest zajęty Alicią i Michelle, a Sharna w kółko rozmawia przez telefon, bo co z tego, że ma wolne, w tym kraju wolne nie istnieje, jak nie pracujesz, to pracujesz, tylko na odległość.
I w końcu dojeżdżacie i zapraszają was do środka i wszyscy się uśmiechają i się czujecie jak jakaś ważna delegacja, bo wszyscy są tacy mili i mówią, że im przykro, ale akurat jest przerwa na lunch i rzeczywiście w środku ludzi jest mało i przy maszynach prawie nikogo nie ma i nawet nie chcesz sobie wyobrażać, jaki tu musi być huk, kiedy to wszystko pracuje, wre i aż krzyczy.
Światła jest mało, bo okna pozasłaniane i tylko jarzeniówki nieśmiało świecą pod sufitem i sobie myślisz, że chyba jak tu jest więcej ludzi, to zapalają ich więcej, bo w takim oświetleniu przy tych wszystkich maszynach, igłach i niciach to wzrok można stracić po tygodniu. Kierownicy was oprowadzają i opowiadają bardzo dużo, tak dużo, że nic nie jesteś w stanie zapamiętać, bo twój mózg już nie przetwarza natłoku informacji. I tylko strasznie cię śmieszy, że widzisz te same bluzki, które widziałaś w Tesco, a jeszcze lepsze są kartony pełne charakterystycznych wieszaków z rozmiarami. I przeżywasz jakieś dziwaczne deja vu, aż w końcu prawie gwiżdżesz z podziwu (gwizdać nigdy się nie nauczyłaś i tłumaczysz, że to dlatego, że na jachtach gwizdać mogą tylko ci, którzy opłynęli Horn, a oni też mogą sikać pod wiatr i ty się nie zniżysz do takiego poziomu), kiedy widzisz etykietki z cenami w funtach i myślisz o tym, że w Dhaka City College Market zapłaciłabyś za to samo jedną dwudziestą ceny.
Prowadzą was do małego pomieszczenia, gdzie jest kontrola jakości i wykładają na stół różne swetry, bluzki i cholera wie, co jeszcze i mówią wybierzcie sobie coś, na pamiątkę, our treat. I wszyscy oponują i nikt nie chce nic brać i oni tylko donoszą kolejne ubrania, aż Robin syczy, no weźcie coś, bo nigdy stąd nie wyjdziemy.
I nie trzeba drugi raz powtarzać, bierzesz największy, rozpinany, brązowy sweter i się cieszysz, bo wiesz, że nie zdążyłabyś już kupić koca, a tak, może uda ci się nie zamarznąć w autokarze i może dzięki temu nie wrócisz do Dhaki z zapaleniem płuc. A w ogóle, to będzie niezły szpan, założyć taki sweter z Tesco, ale prosto z fabryki, jeszcze bez metki Made in Bangladesh i wszystkim opowiadać, że widziałaś, jak to się robi.
A potem wypadacie z tej fabryki, bo autokar jest za czterdzieści minut i jeżeli będzie miał tylko godzinę standardowego opóźnienia, to macie mało czasu. Zabieracie rzeczy od szwagierki Robina i pędzicie na dworzec i kierowca zakręca busem w niedozwolonym miejscu i zatrzymuje was policja, ale widzi pięć białych twarzy w środku i mówi, możecie jechać, a Robin dodaje “that’s thanks to you guys”. Bo Bengalczycy przyjezdnych traktują lepiej niż siebie nawzajem.
Aż dojeżdżacie na dworzec i wielkie zaskoczenie, bo autokar odjechał prawie o czasie i nikt nie rozumie, jak to się mogło stać. Ale staje w jeszcze jednym miejscu w Chittagong, więc musicie gonić, a goń tu kogokolwiek, jak wszystko stoi, nic się nie porusza, a trąbią wszyscy, więc to nie tak, że ktoś was usłyszy. I przestaje być śmiesznie, bo chcesz już do Dhaki, bo chcesz już do S., do jego ciała i głosu, do tego cudnego, chudego tyłeczka i jego długich włosów, które są piękne, chociaż on wcale o nie nie dba, bo już tęsknisz i jeszcze nie wiesz, że za kilka miesięcy nie będziesz chciała go więcej znać. Bo jeszcze wciąż miłość i ćwierkanie i motyle w brzuchu i mogłabym dla ciebie umrzeć.
Ale udaje się. Zdążyliście przed autokarem na kolejny przystanek. I masz jeszcze czas, żeby zapalić papierosa...
Your ass freezes off and you sneeze all the time. You shall not complain – after all you ride with a specially rented car and you are comfortable but everyone is always too hot and they scream from the back, Robin, Sharna, turn up the AC! And you know you’re in the minority so you try not to whine cause mom taught you to be a nice girl but you already know that in Chittagong you will have to buy a blanket.
Cause Bengalis know no moderation. If there is an AC it has to work to the extreme otherwise it is not AC but some cheap ventilation and what the hell is that shit.
You stop on some gas station and you go towards the sun to have a ciggie and you stand next to the group of some men and you know they’re talking about you smoking their cigarettes and you feel better immediately. Someone goes to the toilet and runs back screaming cause he has probably never seen toilets in Ukraine and he thinks that such mess is possible only in here. Kamran and Sharna buy some snacks packed in a gazette and you laugh – like in Russia but it tastes better cause in Russia they don’t use chilli and you love chilli and when you want to swagger among your Bengali friends you eat it raw and “seriously are you from Europe cause even we don’t eat it like you” and you’re so proud and you drink some Sprite in hiding.
Suddenly a guy runs toward you from the gas station and he just stepped away from the distributor and he yells “no smoking, no smoking here” and Robin laughs and tells you not to worry cause the guy just wanted to show off and prove that he can say something in English.
You get back to the car and they say Chittagong is close but you turn nervous when you see the traffic jam in front cause the weekend is about to end and everybody is coming back home and roads are as narrow as in county Poland and you already know that it’s gonna take time and you still can lose your teeth if you continue to chatter them out of cold.
And finally you are at Robin’s brother home and quickly, quickly cause my sister-in-law prepared lunch and before the bus to Dhaka leaves I want to show you a factory. You sit at the table and your jaws are getting lower and lower when you see how much food is being served. And Robin’s sister-in-law is explaining
- I am so sorry for such a plain meal but I had no time to prepare myself.
And you feel like on Christmas Eve and just Christmas tree is missing because there is more than twelve dishes and there are fish and all kinds of meat and sea food and salads and curry and resala and what-a-not. And you know that if you just try all of this you will not be able to move away from the table because of your overloaded ass and “for dessert I prepared yoghurt and cakes”. And you don’t even have time to say thank you for at least half of it cause “don’t talk right now, we need to go" and you just try to remind yourself when was it that you got a queen title so that now such a reception is awaiting you.
Bangladeshis are the most hospitable nation in the world. And we will never match them.
You leave the house bowing as low as you can though it’s really hard to do and you pack yourselves into the car. You are going to the textile factory which has some connection with Robin’s brother but you don’t really know what kind of relation that is but you don’t ask cause Robin has just changed a subject and talks about how sorry he is that he can’t see his nephew cause the nephew’s at school and he loves the kid so so much. And it’s obvious that he would like to become a father himself and it is even more exotic than the views outside the window cause you really don’t know how it feels to want to have a baby but you have already seen many palm trees and overcrowded streets on quite a few continents so far.
Chittagong is even smaller than Dhaka and streets are more narrow but there is still loads of people. You look outside the window and you try to see at least some water and fishermen’s boats and sometimes you catch a glimpse of merchant ships, maybe smaller than those you are used to but you feel nostalgic – after all you are a water creature and your parents’ friends had some reason to ask how is it possible that you were not born with interdigital webbing. And then you go deeper into the land and you cannot see the water anymore but everywhere on the streets someone is smashing bricks and you don’t know why or what for and there is no one to ask cause Robin gets off the car all the time to talk to someone, Kamran is busy with Alicia and Michelle and Sharna talks on the phone constantly – who cares that she is on vacations, in this country there is no vacations and even when you are not working – you are working but from the distance.
And finally you reach the place and they invite you in and everybody’s smiling and you feel like some VIPs –they are so nice and tell you that they are so sorry because it is the lunch break and there is just a few people inside and there is no one working and you do not even want to imagine how loud it must get when all those mashines are on and boiling and screaming.
There is very little light cause windows are curtained and only glow-tube lamps give some shy light from under the ceiling and you think that hopefully when there is more people they turn on more lights cause in this light next to those machines, needles and threads people must go blind after a week. Directors show us around and they talk a lot and you are not even able to remember all those information – your brain simply does not process them anymore. And it just seems so funny that you see here same blouses you saw in Tesco and the only thing that is better are boxes full of characteristic hangers with sizes written on them. And you feel like if it was some weird déjà vu and finally you almost whistle out of admiration (though you can’t really whistle – you have never learned and you always say that it’s because on yachts only people who sailed around Horn can whistle but they can also pee against the wind and you are not going to lower yourself like that) when you see labels with prices in British Pounds and you realize that in Dhaka City College Market you would be able to pay one twentieth of that for the same thing.
But here they walk us to the small room of the quality check and they start putting on table all kinds of blouses and sweaters and god only knows what else and they say, choose something, take it as a souvenir, our treat. And everybody opposes and doesn’t want to take anything and they keep to bring new clothes and Robin just whispers, c’mon take something or they will never let us out.
And there is no need to repeat again and you take the biggest, brow cardigan and you are happy cause you know that there would be no time to buy a blanket and now maybe you will not freeze to death on the bus and you might actually get back to Dhaka without pneumonia. And what a way it will be to show off by wearing a cardigan from Tesco but the one straight from the factory which doesn’t yet have the Made in Bangladesh label and you will be able to tell everyone that you know how it’s done.
And then you run out from the factory because there is only forty minutes until the bus leaves and if it is about to be only one standard hour late than you really have very little time. You take your stuff from the sister-in-law and you hurry towards the station and the driver takes turn in the wrong place and you end up stopped by the police. But the police sees five white faces in the car and they let you go and Robin says “that’s thanks to you guys”, because Bengalis treat foreigners better than themselves.
You reach the station and you are so very surprised because the bus left almost on time and no one understands how it could happen. But it has another stop in Chittagong so you need to run and catch it but how is it possible to chase anyone or anything when everything is standing, nothing moves and everybody is horning so it’s not like you can make yourselves hearable. And it’s not funny anymore cause you want to get back to Dhaka, to S., to his body and voice and his awesome, skinny ass and his hair long and beautiful although he never takes care of them. You want back cause you miss him and you do not realize that in a few months you will not even want to know him anymore. Cause now it’s still love and twitting and butterflies in your stomach and I would die for you.
You make it. You Reach the stop before the bus. And you even have the time to smoke your cigarette…
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz