Lizbona - Dzień pierwszy / Lisbon - Day one

Lizbona – dzień 1-szy – kniazini odmawia dorosłości
Przy wyjściu z lotniska kawa za 1,5 euro i strefa dla palaczy – zaczyna się dobrze. Kniazini kończy palić i karoca nr 44 podjeżdża. W mieście korek, ludzie stoją sobie na głowach, ale kniazini Aleksandra ma gdzie siedzieć, a nazwy przystanków są elegancko wyświetlane na tablicy, żeby się przypadkiem nie zgubiła. Za oknem leje, ale dziś świat pada jej do stóp. Restauradores - wysiada, wyciąga adres z kieszeni, porównuje z ulicą i widzi, że pod numerem 65 jest owszem – Tabacaria. No cóż, może nie będzie miała gdzie mieszkać, ale papierosów nigdy za dużo. Wchodzi, a tam lustrzane odrzwia o złoconych klamkach i krzywy napis „Kitsh Hostel”. Są więc i papierosy i królewskie łoże w sali 10-cio osobowej.
Wita ją urocza młoda dama, dwórka jak się patrzy i z miejsca wyrzuca na bruk, bo check – in jest od 14ej. Onieśmielona jej urodą kniazini jednak poddaje się bez walki i ulatnia (bez aparatu fotograficznego, co okaże się zbawienne, bo w lizbońskim deszczyku utopi paszport, notes, portfel i własną głowę) niczym duch. Z radości zjada ciastko, na tekturowej tacce – przy dobrym oświetleniu na pewno wyglądałaby na srebrną.























Pierwsza jej obserwacja jest następująca – jak i w Barcelonie, tu również wszystkie pierdółkarnie prowadzone są przez Hindusów, Pakistańczyków, Bengalczyków – zawsze uprzejmych i nieraz przystojnych – z uśmiechem na twarzy przepłaca więc za parasol (i tak jest taniej niż w Barcy, poza tym we własne urodziny kniazini mieć za kołnierzem sucho musi) i śmiało rusza na podbój wąskich, brukowanych uliczek. I równie szybko odkrywa też swój obuwniczy błąd – przyzwyczajona do płaskiej, ale ostatnio zimnej Barcelony, zabrała bowiem tylko jedną parę butów – ciepłych i owszem, ale za to na obcasie. Dochodzi do rzeki, zakręca w prawo i dostojnym, choć chwiejnym krokiem, zagłębia się w wąskie uliczki, pomiędzy obdrapany tynk, brudne kafelki, powybijane okna, opuszczone domy. Na ulicach syf i miejscami smród. Znajomy. Falami wracają wspomnienia z Salvador da Bahia – kniazini znowu ma 22, a nie 26 lat. Przecież Brazylia też ją witała karnawałową ulewą, na wejściu do portu – gdy po dwóch tygodniach przebijania się jachtem ze Świętej Heleny, musiała swym okrętem stać u wybrzeży nowego lądu przez dwie godziny, by zacząć coś widzieć na odległość większą niż 10 metrów i słuchała dochodzących z brzegu odgłosów ostatniej parady na nabrzeżu… I tu jest tak podobnie, tylko, cholera zimno i na placach brak półnagich, błyszczących od potu, młodych bogów ćwiczących capoeirę. W ogóle ludzi coś na tych ulicach brak – czasem słychać gdzieś przemykających amerykańskich turystów, którzy dziwią się wszystkiemu – od bezpańskiego psa, który im przebiegł drogę, po kawałek szkła na chodniku. Nie są pewni, czy mają się zachwycać, czy odwracać z obrzydzeniem głowy.























Ale księżna Aleksandra Wysoka jest w swoim syfiarskim żywiole – księżniczka, na śmiecio – tronie. I jedynym, co powoduje lekki dyskomfort są nie tyle hektolitry wody, które już po pół godzinie powodują, że jej spodnie mają podwójny kolor, w torebce pływają dokumenty, a w butach ma kałużę, tylko fakt – księżna nie jest drobiazgowa, bo wielka jest duchem - że bruk robi się śliski. Zaczyna więc księżna dumać nad tym, dlaczego w dzieciństwie porzuciła lekcje łyżwiarstwa figurowego – zdążyła już bowiem dotrzeć w okolice Bairro Alto – czy pod górkę, czy z górki, ślizga się biedna na wszystkie strony i zachowanie pozy dostojnej kniazini przychodzi jej z wielkim trudem. Cóż za wstyd! Nogi bolą od ciągłego napięcia. Ale wnet Aleksandra przypomina sobie, że w urodziny spróbować miała absyntu – więc trochę po to, żeby go znaleźć, a trochę po to, żeby się ogrzać i podsuszyć, zaczyna odyseję po wszystkich sklepach z flaszkami. Uliczki po drodze coraz bardziej falują. Kolana wyją „te, księżniczka, jak już mózg zostawiłaś w domu, to chociaż oszczędzaj ścięgna!”. Niestety portugalscy ignoranci absyntu wszędzie mają tylko jeden rodzaj – przezroczysty, w nieładnej butelce (a przecież miał być w kryształowej karafce na czerwonej poduszce) i jeszcze drogi jakby to co najmniej był rum Havana Club Anejo (15-to letni). W tej sytuacji księżna nie może zgodzić się na zieloną wróżkę pozbawioną koloru – fason trzeba trzymać – więc gdy po kolejnym, przymusowym ześlizgnięciu z kostki brukowej, kniazini ląduje tyłkiem pod supermarketem, kończy się czas na zastanawianie – i już w koszyku podzwania tania whiskey i coca cola plus oliwki na zagrychę – jeszcze może nie zaplanowane na ten dzień burżujstwo, ale przecież chociaż w urodziny kniazini odstawić może siarkę…























Gdy po czterech godzinach dociera do hostelu, bohaterka nasza ma wrażenie, iż składa się z galaretki. Ewentualnie z maczanych w zimnej herbacie zdechłych herbatników. Przyobleka się zatem w ciepłą, polarową szatę i robi pierwszego drinka (pardon! Miało być „pije”, nie „robi” – wiadomo że nad tym dwórki czuwają). Trochę cieplej. Robi drugiego drinka, przestawia godzinę w telefonie, nastawia budzik, wycisza dźwięki, radośnie siada do komputera. Trzeciego drinka nawet nie dopija, gdyż morzy ją sen.
Tego popołudnia jest kniazini umówiona z koleżankami z klasy z liceum. Cieszy się na to spotkanie, bo przecież nie widziała ich od ponad siedmiu lat. Ale kiedy się budzi, z przerażeniem stwierdza, że jest spóźniona o godzinę, co przedstawicielce królewskiego rodu nie przystoi - budzik nie zadzwonił, bo czas przestawiony, ale nie w tę stronę, a na telefonie cała lista nieodebranych połączeń. Wypada z hostelu najszybciej, jak się da, po drodze myśląc, jakim cudem się po tylu latach rozpozna swe padrugi. Ale oto są – te same dziewczyny, z którymi robiła maturę. Asia jest już matką, mieszka w Portugalii z mężem i dziecięciem, Ada jest korespondentką polskiego radia, w dodatku na weselu Asi też poznała pewnego Portugalczyka… Ale po pięciu minutach już sobie przypomina, jak ją właśnie, księżnę gdyńską i Adę za szkołą złapała na fajce dyrektorka ds. administracyjnych: „Pamiętasz, Olka, wcześniej nawet nie wiedziałyśmy, że taka kobieta istnieje!”…























Czasu przez jej haniebne niedbalstwo mają mało, ale Aleksandra ma wrażenie, jakby ten się cofnął – nie ma już nawet dwudziestu dwóch, a znowu osiemnaście lat.
Ale dziewczyny muszą wracać – a ona wspina się z powrotem w okolice hostelu. Wchodzi na kolację do pobliskiej knajpy – o tej porze serwują już tylko pizzę – żołądek królewskiego rodu szczęśliwie przyjmuje kuchnię śródziemnomorską. Uświadamia sobie jednak nasza bohaterka, że od rana wypiła tylko dwa drinki, więc wlewa w siebie lodowatą colę, by po chwili odkryć, iż nie może mówić. Nad pizzą przysypia – bo zarwana noc, bo wczesny lot, bo jej najważniejsi mają wyczucie czasu i z życzeniami dzwonią w środku nocy, bo męcząca ślizgawka przez pół dnia, bo dużo wrażeń, bo… jednak od tego dnia już nie będzie już mogła korzystać z przywileju ulgowych biletów…
Wraca więc kniazini do hostelu i pada zemdlona, w objęcia morfeusza…























Lisbon – Day 1 – princess says no to adulthood
On the exit from the air port – cafe for 1,5 euro and a zone for smokers – that is a good start. The princess finishes her cigarette and there she comes – her carriage no. 44. There is a traffic jam and in the bus people are standing on one another but princess Aleksandra has a place to seat and the names of stops are shown on the liquid-crystal unit so that she would not get lost. Behind the windows it’s pouring but today the world is paying it’s respects to the princess. Restauradores – she gets out, takes the card with the address out from the pocket, checks the street and what she sees is – there is number 65 but in the place there is only Tabacaria. Well – maybe the princess will have no place to sleep but there is never too many cigarettes. She enters and there they are – huge doors with golden knobs and a crooked inscription “Kitsh Hostel”. So she has cigarettes as well as a queen’s bed in a room for 10 people. She is received by a charming young lady – real court’s maid – and instantly is being thrown out – the check in starts at 2 p.m. The princess overwhelmed by young lady’s charm and beauty disappears instantly like a ghost (without a photo camera which is going to turn out as salutary because as future events will prove, in the Lisbon rain she will drown passport, notebook and even her own head). Happiness drives her into eating a cake served on a cardboard salver (in the proper light it would seem silver).
Her first observation is as following – as in Barcelona – all the souvenir shops are held by Indians, Pakistanis or Bengalis – always very kind and usually handsome – so she overpays for the umbrella with a smile on her face (still – it’s cheaper than in Barcelona and at least on her own birthday she shall keep her collar dry) – and there she goes for the conquest of narrow, paved streets. And soon enough she discovers her shoe mistake – used to cold but flat Barcelona, she took only one pair of shoes – warm they are but high - heeled. She reaches the shore of the river and turns right – walking with dignity but without certainty – into narrow streets, crushed plaster, dirty tiles, broken windows, empty houses. On the streets there is dirt and stink. And stink is surprisingly familiar. Memories from Slavador da Bahia are coming back in waves – there princess is 22 again instead of 26. The Brazil also greeted her with carnival pouring rain on the entrance to the port – while after two weeks of Atlantic crossing from St. Helena she had to wait for two hours until the visibility becomes a bit better and listen to the fading sounds of last parade on the waterfront… And here everything is so similar – just a bit damn colder and there are no young, half naked and shining with sweat gods practicing capoeira on the squares. There are generally few people on the streets – from time to time she just can hear some American tourists crossing the street and showing their astonishment because of stray dogs or pieces of glass on the pave. They seem not to be sure if they shall be thrilled or disgusted.
But Princess Aleksandra the Tall is in her dirty rage… The princess on her garbage throne. And the only thing that makes her feel a bit uneasy is – no, not the liters of water falling from the sky which cause that after half of hour her trousers are two colored, her documents are drifting in her purse and her shoes resembles swimming pools – no the princess is not pedantic – it’s just the fact that the pave is becoming slippery. So the princess starts to wonder why she decided to give up on figure skating classes – cause now she already is in Bairro Alto – and no matter if she is walking up or down the hill – she slides crazily and keeping the pose of proud princess is becoming almost impossible. What a shame! Legs hurt from tension. But than Aleksandra reminds herself that on her b-day she was to try absinth so – a bit to find it and a bit to dry herself up she starts her odyssey around liquor shops. Streets resemble waves and her knees are screaming – “hey, princess maybe you left your brain at home but at least take care of your sinews!”. Unfortunately Portuguese ignoramuses have only one kind of absinth – white and in an ugly bottle (and it was supposed to be in a crystal carafe served on a red pillow) and expensive like if it was Havana Club Anejo (15 years old) rum. In such situation the princess cannot accept green fairy without color – one cannot forget about the style – so while after next slippery part she lands with her ass on the pavement in front of the supermarket – there is no more time to wonder and she ends up with cheap whiskey, coca cola and olives in her trolley – maybe not the real bourjois planned for that day – but still she at least can ban sulphur.
When after four hours our heroine finally reaches the hostel she feels like if she consisted of jelly or maybe biscuits dipped in cold tea. So she puts on warm clothes and prepares the first drink that day (pardon! – not prepares, she drinks – the drink magically shows up in her hand). It’s becoming warmer. She drinks the second one, changes time in her phone, sets the alarm, turns the sound off and happily sits in front of the computer. She does not finish the third drink cause she falls asleep.
This evening the princess has an appointment with her friends from high school. She is happy for this meeting cause she hasn’t seen them for over seven years. But when she wakes up she notes with horror that she’s an hour late which is so inadequate for the royal family member - but the alarm did not start cause the time was changed in the wrong direction and there is a whole list of not received calls on her phone. She hurries out from the hostel thinking about how the hell she’s going to recognize her friends after all those years but! – there they are – the same girls. Asia is already married and a mother and Ada is a journalist of polish radio working in Portugal and living with a man she met on Asia’s wedding. And after few minutes she reminds herself how she and Ada were caught smoking by the administrative director of their school “and you remember Ola, before that we didn’t even know that such a woman exists!”
Because of the princess negligence they don’t have much time but Aleksandra feels like if the time has moved back and she is not even twenty two now but eighteen.
But girls have to come back – and she is climbing back to the hostel. She goes for the dinner to the nearby restaurant – at this time they serve only pizza – luckily the royal stomach takes Mediterranean cuisine. But then she realizes that since the morning she had only two drinks, so she has ice cold coca cola after which she cannot talk anymore. And she falls asleep over the pizza because of the night without sleep, cause the flight was early in the morning, cause her most important people have great timing and call her in the middle of the night, cause the road was slippery, cause she had so many experiences that day… cause since that day she won’t be able to use the privilege of buying cheaper tickets anymore…
So princess comes back to the hostel and falls straight into the arms of Morpheus...