43/31

Spóźniona lista urodzinowa:

1.Litwa
2.Łotwa
3.Finlandia
4.Szwecja
5.Norwegia
6.Dania
7.Niemcy
8.Czechy
9.Francja
10.Belgia
11.Holandia
12.Luksemburg
13.Hiszpania
14.Włochy
15.Słowenia
16.Słowacja
17.Węgry
18.USA
19.Kanada
20.Australia
21.Mauritius
22.RPA
23.Brazylia
24.Austria
25.Wielka Brytania
26.Wenezuela
27.St. Lucia
28.St. Vincent & Grenadines
29.Kuba
30.Rosja
31.Egipt
32.Ukraina
33.Rumunia
34.Mołdawia
35.Portugalia
36. Bangladesz
37. Singapur
38. Hong Kong / Macau (chińskie specjalne strefy ekonomiczne)
39. Irlandia
40. Estonia

41. Gruzja

42. Armenia

43. Grecja

Very late birthday list:

1.Latvia
2.Lithuania
3.Finland
4.Sweden
5.Norway
6.Denmark
7.Germany
8.Check Republic
9.France
10.Belgium
11.Netherlands
12.Luxembourg
13.Spain
14.Italy
15.Slovenia
16.Slovakia
17.Hungary
18.USA
19.Canada
20.Australia
21.Mauritius
22.Republic of South Africa
23.Brazil
24.Austria
25.UK
26.Venezuela
27.St. Lucia
28.St. Vincent & Grenadines
29.Cuba
30.Russia
31.Egypt
32.Ukraine
33.Romania
34.Moldova
35.Portugal
36. Bangladesh
37. Singapore
38. Hong Kong/Macau (Chinese special economic aerias)
39. Ireland
40. Estonia

41. Georgia

42. Armenia

43. Greece

Un juicio al estilo estalinista en la Isla “Paraíso”

Traducido por Janisset Rivero
Un juicio al estilo estalinista en la Isla “Paraíso”

El 30 de septiembre de 2013 Gorki junto a Renay fueron detenidos cuando se dirigían a la fiesta de unos amigos. La policía le encontró a Gorki dos pastillas de una medicina para la epilepsia, enfermedad que sufre desde que era un adolescente. Pasó dos días en prisión sin su medicina, cuando finalmente lo excarcelaron, las autoridades le presentaron cargos formales de tenencia ilícita de drogas. Fue ese día que comenzó la larga pesadilla.

Los medicamentos fueron recetados por un doctor mexicano durante la visita de Gorki a su hermana en Veracruz. El proceso de preparación del expediente acusatorio tomó dos meses. La familia de Gorki en México logró una declaración del médico que recetó el medicamento, pero este documento no fue suficiente. La declaración tenía que estar notariada, pero para presentarla en Cuba tiene que estar legalizada por el Ministro de Relaciones Exteriores de México. Esto ocurre porque Cuba es uno de los pocos países del mundo que nunca ha firmado el Convenio de La Haya suprimiendo la exigencia de legalización de documentos públicos extranjeros la cual facilita y acelera la legalización de documentos que han de ser usados fuera del país que los expide. Gracias a la ayuda de algunas organizaciones internacionales, la familia de Gorky consiguió el dinero y el asesoramiento legal necesarios para obtenerla.

Aún la legalización acuñada por el Ministerio de Relaciones Exteriores de México no es suficiente para la fiscalía cubana. Lo próximo fue que los documentos tenían que ser presentados en el consulado cubano en México que pudiera declarar, de acuerdo a las palabras de Gorki, ¨que ese doctor y ese notario, y que el Ministerio y finalmente un país llamado México existían¨. Los documentos llegaron a La Habana en un paquete de mensajería que había sido abierto previamente por las autoridades.

Gorki no tiene acceso a internet en su vivienda. El usa la red en una de las embajadas europeas. Su día para conectarse al internet es cada lunes cerca de las 2:00 PM, hora local. Sin embargo, desde las Navidades hasta mediados de enero la mayoría de las embajadas permanecieron cerradas.  Cuando hablamos la última vez en la segunda mitad de diciembre de 2013, Gorki aún no tenía idea ni del contenido preciso de las acusaciones que le imputaban ni del posible día del juicio.

El 10 de diciembre es el Día Internacional de los Derechos Humanos. En esa ocasión la organización cubana Estado de Sats dirigida por Antonio Rodiles, preparó una serie de reuniones y presentaciones de algunos excelentes cubanos intelectuales, disidentes y artistas. Las actividades fueron planeadas para los días 10 y 11 de diciembre. El 10 de diciembre comenzaron los arrestos. Entre los detenidos se encontraba el arriba mencionado Antonio Rodiles. En la tarde recibí un mensaje de texto de Gorki “estamos bien solo preocupados por Rodiles”. Gorki fue a su casa para unirse a las demás personas
que protestaban contra los arrestos. Fue detenido por dos policías vestidos de civil y fue golpeado brutalmente (recibió golpes en la cabeza que le causaron un ataque de migraña). Permaneció arrestado durante dos días. Me informaron de este incidente en una larga declaración enviada por correo electrónico de parte de Ciro Díaz.

A fines de enero Gorki pudo volver a conectarse a internet. Hablamos de los planes para el año, los posibles conciertos en Europa, el nuevo material que estaba creando con Porno para Ricardo y un
proyecto musical completamente nuevo que se anunciaría a mitad de año. Discutimos acerca de las cámaras instaladas frente a las viviendas de los disidentes para espiarlos (la que le instalaron a Gorki fue una de las primeras).

El 31 de enero recibí otra declaración larga por correo electrónico de parte de Ciro diciendo que Gorki había recibido una notificación con la fecha del juicio: febrero 11. Decidí no preocuparme mucho. La idea de incriminar a un hombre enfermo por culpa de su enfermedad y el hecho de que él está tratando de tener una vida normal era para mí, alguien que vive en un país normal y democrático, tan absurda que tenía dificultad creyéndola. Además, ya sabía que toda la documentación médica estaba ya completa. Pero la peor noticia estaba por llegar. Un “juicio sumario” que es el tipo de juicio que tendrá Gorki no es más que una copia al carbón de los juicios de la Rusia de Stalin en los años treinta del siglo pasado que eran básicamente una farsa. La defensa no puede tener acceso a los archivos de la fiscalía, lo que hace imposible preparar una defensa apropiada. En esas condiciones podemos decir que Gorki ya había sido hallado culpable. Si es sentenciado, y si ocurriera lo peor, por cuanto tiempo, es un asunto que sólo le interesa a la comunidad internacional.

Durante la pasada semana he visto muchos gestos de solidaridad, ayuda y apoyo. Muchas personas han firmado la petición dirigida a las autoridades cubanas de que le quiten los absurdos cargos a Gorki (aunque no sabemos exactamente cuáles son las acusaciones). Activistas han estado enviando
fotos y videos mostrando su apoyo, y han compartido cada información sobre el caso.  Gorki mismo ha grabado un video que contiene su declaración sobre el juicio y un llamado para que se solidaricen. Gorki trata de estar calmado pero cualquiera que lo conoce un poco sabe que está asustado. Ya esto no es un mal chiste. Si este hombre de 45 años (a muchos se nos olvida que ya no es un adolescente) termina en la prisión sin la posibilidad de continuar sus terapias, este caso puede terminar en una tragedia. No sabemos si cuando pase lo peor, podremos sacarlo de allí antes de que los ataques epilépticos hagan su trabajo.

Vamos a movilizarnos. Tenemos tres días hasta el juicio. Mostremos a las autoridades cubanas que estamos siguiendo de cerca sus acciones y que una enfermedad y “canciones prohibidas” no es una razón suficiente para condenar a un hombre a una posible muerte. Gorki no ha hecho nada malo. Él solamente canta y habla lo que piensa en voz alta. Y es una persona positiva que usa bromas, palabras cariñosas para cualquier persona, con su risa y su buena energía. Es difícil creer que este muchacho quien siempre trata de que todo el mundo alrededor de él haga el amor, quien trata de seducer cada muchacha que le gusta y quien se pasa la vida bromeando con todas las personas, muchas veces a pesar de las barreras del lenguaje, vaya a ser castigado por el simple hecho de que tiene el coraje de pensar por sí mismo... pero es la realidad. Y depende de nuestra solidaridad si logra salir de esta opresión.

Por favor, firma la petición. Comparte fotos, videos e información. Escríbele a Gorki, aunque sea sólo para dejarle saber que no está solo.

Aleksandra Peszkowska                                        

A STALIN-STYLE SHOW TRIAL ON THE „PARADISE” ISLAND

On September 30th 2013 Gorki along with Renay were stopped while going to their friends’ party. The

police found on Gorki two pills of a medication for epilepsy which Gorki has been suffering from since he was a teenager. He spent two days in prison without his medication. When he was finally freed, he was presented with the charges of illegal possession of controlled drugs. It was that day when the

months long nightmare started.

Medications were prescribed by a Mexican doctor during Gorki’s visit at his sisters’ in Veracruz.

The procedure of the preparation of documents took two months. Gorki’s family in Mexico managed to get the statement of the doctor who prescribed the medication. But such a paper was not enough. The statement had to be confirmed by a notary. But to present it in Cuba it had to be fully legalized by the

Mexican Ministry of Foreign Affairs. And that is because Cuba is one of a very few countries of the world which has never signed the Hague convention on the international “apostille” standard which makes it easier and faster to legalize the documents which are to be used outside the issuing country. Thanks to the help of a few international organizations Gorki’s family got the money and necessary legal advice to obtain it.

Still even the legalization granted by the Mexican Ministry of Foreign Affairs is not enough for the Cuban courts. So next the documents had to be presented in the Cuban consulate in Mexico so that it could declare, according to Gorki’s words that “there exists such doctor and notary and the Foreign Affairs Ministry and finally such a country called Mexico”. Documents arrived to Havana in a courier

package which had been opened by the authorities.

Gorki has no fixed internet connection. He uses a network in one of the European embassies. His

day is Monday around 2:00 p.m. local time. But since Christmas up to mid January most of the embassies stayed closed. When we talked for the last time in the second half of December 2013, Gorki still had no clue neither about the precise content of the charges that were to be pressed against him or about the possible date of the trial.

December 10th is International Human Rights Day. On that occasion the Cuban organization Estado de Sats led by Antonio Rodiles, prepared a set of meetings and presentations of some excellent

Cuban intellectuals, dissidents and artists. The celebrations were planned for December 10th through the 11th. On December 10th the arrests started. Among others detained was the above mentioned Antonio Rodiles. In the afternoon I received a text message from Gorki “we’re fine just worried about Rodiles”. Gorki went to his house to join the others who protested against the arrests. He was stopped by two policemen in civil clothes and beat up brutally (he received a few punches on the head which ended up causing a migraine attack). He was kept in jail for another two days. I was informed about this incident in a one sentence long e-mail from Ciro Diaz.

In the end of January Gorki got back online. We talked about the plans for the upcoming year,

the eventual concerts in Europe, the new material he was creating with Porno para Ricardo and a completely new musical project he is about to announce in the middle of the year. We discussed new urban cameras installed in front of the dissidents’ houses (Gorki had “his” installed as one of the first).

On January 31st I received another one sentence long email from Ciro saying that Gorki had received the note with the date of the trial – February 11th. I decided not to worry too much. The idea of -incriminating a sick man just for his sickness and the fact that he is trying to have a normal life – alone was for me, a person who lives in a normal, democratic country, so absurd that I had difficulty with believing in its’ reality. According to this I already knew that the whole medical documentation was already completed. But the worst information was just about to hit. In a “Juicio sumario” (summary trial) as the type of trial Gorki will have to go through is nothing more than a copy of trials held in Stalin’s Russia in the thirties of the last century which were basically a show. The defense is not allowed access to the prosecution files, which makes it impossible to prepare the proper line

of defense. In those terms we can say that Gorki was already found guilty. If he is sentenced, and if it comes to the worst – for how long, is just a matter of the interest of the international community.

During last week I observed plenty of gestures of solidarity, help and support. Many people have

signed the petition to the Cuban authorities for clearing Gorki of the absurd charges (though we do not exactly know what their accusations are). Activists have been sending pictures and videos showing their support, they have been sharing each and every single piece of information. Gorki himself has recorded a video containing his statement about the trial and a call for support. He tries to stay calm and cool but anyone who knows him even just a bit can see that Gorki is scared. It is not just a bad joke anymore. If this forty-five year old man (many of us tend to forget that he is not a teenager anymore) ends up in jail without the possibility to continue his therapy, this case may come to the most tragic end. We do not know if when the worst come to worst, we will be able to get him out of there before the epilepsy will do its’ job…

So let’s move. We have three days left until the trial. Let’s show the Cuban authorities that we watch their actions closely and that illness and “forbidden songs” are not reason enough to sentence a man to possible death. Gorki has done nothing wrong. He just sings and speaks his mind out loud. And he carries all the positives -his jokes, good word for everyone, laughter, good energy. It is truly hard to believe that this guy who always tries to make everyone around him have sex, who tries to seduce each and every girl he likes and who keeps on joking with everyone – sometimes despite the language barriers - might be punished for the simple fact that he has the bravery of thinking by himself…

But it is real. And it is only up to our solidarity if he makes it out of this oppression.

Please sign the petition. Share pictures, videos and information. Write to Gorki – even just to let him know that he is not alone.

Aleksandra Peszkowska

English version revised by John Suarez - thank you!

STALINOWSKA POKAZÓWKA NA „RAJSKIEJ” WYSPIE

Wieczorem 30 września 2013 roku Gorkiego wraz z Renayem zatrzymano, gdy szli na imprezę do znajomych. Znaleziono przy nim dwie tabletki leku na epilepsję, na którą Gorki choruje od czasu szkoły średniej. Spędził w więzieniu dwa dni bez lekarstw. Gdy wychodził, usłyszał zarzuty nielegalnego posiadania substancji kontrolowanych. Tego dnia rozpoczęła się wielomiesięczna gehenna.

Leki zostały przepisane przez meksykańskiego lekarza podczas pobytu Gorkiego u jego siostry w Veracruz. Recepta została oczywiście w aptece podczas zakupu. Dwa miesiące trwała procedura przygotowania dokumentów. Rodzina Gorkiego w Meksyku zdobyła zaświadczenie od lekarza, który leki przepisał. Jednak taki dokument nie był wystarczający. Zaświadczenie musiało zostać poświadczone notarialnie. Aby przedstawić je na Kubie należało dokonać pełnej „legalizacji” dokumentu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Meksyku. Kuba jest bowiem jednym z niewielu krajów na świecie, które nie podpisały konwencji haskiej dotyczącej międzynarodowego standardu „apostille”, dzięki któremu dokumenty przeznaczone do przedstawienia poza granicami kraju, który je wystawił mogą zostać „zalegalizowane” szybciej i taniej. Dzięki pomocy kilku organizacji międzynarodowych udało się zdobyć pięniądze i niezbędne konsultacje prawne.

Jednak nawet poświadczenie przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Meksyku nie jest wystarczające dla kubańskich sądów. Zatem dokumenty należało następnie przedstawić w konsulacie kubańskim w Meksyku, aby ten potwierdził, zgodnie ze słowami Gorkiego „że istnieje taki lekarz, notariusz, Ministwerstwo, a w końcu państwo Meksyk”. Zaświadczenia dotarły do Hawany w otwartej przez służby przesyłce kurierskiej.

Gorki nie ma stałego dostępu do internetu. Korzysta z łącza udostępnianego w jednej z ambasad europejskich. Jego dzień to poniedziałek, w okolicach 14:00 czasu lokalnego. Jednak na okres świąt i do połowy Stycznia większość ambasad jest zamykana. Gdy rozmawialiśmy po raz ostatni, w drugiej połowie grudnia 2013 roku, Gorki nadal nie znał dokładnej treści zarzutów, które usłyszy przed sądem, ani nawet przybliżonej daty procesu.

11 grudnia jest Międzynarodowym Dniem Praw Człowieka. Z tej okazji niezależna kubańska organizacja Estado de Sats, której liderem jest Antonio Rodilles, przygotowała cykl prezentacji i spotkań, w których uczestniczyć mieli najwybitniejsi intelektualiści, opozycjoniści i artyści. Obchody zaplanowano na kilka dni. 10 grudnia rozpoczęły się aresztowania. Zatrzymano między innymi wspomnianego Antonio Rodillesa. Po południu dostalam smsa „u nas wszytko dobrze, martwimy się Rodillesem”. Gorki udał się pod jego dom, aby wraz z innymi prostestować przeciwko aresztowaniom. Został zatrzymany przez policjantów w cywilnych ubraniach i brutalnie pobity (otrzymał kilka ciosów w głowę, co skończyło się atakiem migreny). Znowu siedział dwa dni. Informację tym incydencie dostałam w jednozdaniowym mailu od Ciro Diaza.

Pod koniec stycznia Gorki wrócił online. Rozmawialiśmy o planach na przyszły rok, ewentualnych koncertach w Europie, o nowym materiale, który tworzy wraz z Porno para Ricardo i osobnym projekcie muzycznym, który ma ujrzeć światło dzienne w połowie roku. Dyskutowaliśmy o kolejnych kamerach instalowanych przed domami opozycjonistów (Gorki miał „swoją” przed domem jako jeden z pierwszych).

31 Stycznia znów dostałam jednozdaniowego maila od Cira „Gorki ma datę procesu – 11 lutego”. Postanowiłam się nie martwić. Sam pomysł stawiania przed sądem chorego człowieka za to, że się leczy i po prostu próbuje żyć normalnie, jest dla mnie, osoby żyjącej w wolnym i demokratycznym świecie, tak absurdalny, że ciężko mi uwierzyć w jego realność. Wiedziałam ponadto, że dokumentacja jego choroby i leczenia jest już skompletowana. Jednak najgorsza informacja uderzyła kilka dni później. „Jucio sumario” – bo tak określany jest proces podczas którego Gorki będzie sądzony – to wzorowana na stalinowskich rozprawach z lat trzydziestych ubiegłego wieku pokazówka. Obrona nie otrzymuje dostępu do aktu oskarżenia, nie ma zatem szans na przygotwanie linii obrony. Gorki został już uznany za winnego. Czy zostanie skazany i jeśli sprawy przybiorą fatalny obrót – na ile – zależy wyłącznie od zanteresowania sprawą społeczności międzynarodowej.

W ciągu ostatniego tygodnia obserwowałam wiele aktów solidarności, bezinteresownej pomocy i wsparcia. Wiele osób podpisuje petycję do władz kubańskich w sprawie oczyszczenia Gorkiego z zarzutów (choć nawet ich naprawdę nie znamy). Działacze przesyłają zdjęcia i filmy ze słowami poparcia, dzielą się informacjami. Sam Gorki nagrał video z oświadczeniem o swoim procesie i prośbą o wsparcie. Próbuje zachować swobodę, ale każdy, kto zna go choć trochę, od razu zauważy, że Gorki się boi. To nie przelewki. A jeśli ten czterdziestopięcioletni facet (wielu z nas zapomina, że Gorki nie jest już nastolatkiem)  trafi do więzienia, bez możliwości kontunowania leczenia, ta sprawa może zakończyć się tragicznie. Bo nie wiadomo, czy nasza solidarność sprawi, że uda się go stamtąd wydobyć zanim epilepsja zrobi swoje...

Zmoblilizujmy się zatem. Do procesu zostały ledwie trzy dni. Pokażmy kubańskim władzom, że patrzymy im na ręce. Że choroba i „zakazane piosenki” to niewystarczający powód, aby wydawać na człowieka wyrok możliwej śmierci. Gorki nie zrobił nic złego. On tylko śpiewa i głośno mówi, co myśli. A poza tym przecież niesie z sobą zawsze same pozytywy – żarty, dobre słowo, śmiech, pozytywną energię. Ciężko mi uwierzyć, że ten facet, który wszystkich dookoła wkółko namawia do uprawiania seksu, kokietuje każdą dziewczynę, na której zawiesi wzrok, żartuje z każdym napotkanym człowiekiem czasem mimo bariery językowej, ma ponieśc karę tylko za to, że ma odwagę myśleć po swojemu… Niestety taka jest reczywistość. I tylko od naszej solidarności zależy, czy uda mu się wyjść z tej opresji cało.

Podpisujecie petycję. Udostępniajcie zdjęcia, filmy i informacje. Piszcie do Gorkiego, żeby wiedział że nie jest sam.

Aleksandra Peszkowska

40/29

Urodziny minęły, czas leci, a ja nawet corocznej listy jeszcze nie opublikowałam. Ale tak się ostatnio składa, że na pisanie czasu nie ma, bo trzeba żyć. I w tym życiu do przeżycia jest więcej niż kiedykolwiek.
Rok temu, wcześnie rano, tudzież późno w noc, siedziałam na lotnisku w Singapurze, dokąd przyleciałam z Dhaki i czekałam, aż ruszy metro. Z głośników sączyły się w kółko irytujące dźwięki jednej i tej samej płyty z wyjątkowo sztucznymi, przesłodzonymi, elektronicznymi wersjami amerykańskich kolęd, które bardziej niż muzyką można by nazwać kompilacją paskudnych dzwonków telefonicznych.
Po Singapurze był Hong Kong. Macau. Minus pięć stopni w Pekinie. Powrót do kraju. Kilka ciężkich i niewesołych zimowych miesięcy. Wiatr w Dublinie. Wiosenna radość. Wygłupy z Zuźką w Tallinie. Chwilowe lenistwo. I od lipca – rollecoaster. Przyjechali moi Kubańczycy i wywrócili świat do góry nogami. Od lipca mam poczucie jakbym żyła na planie filmowym. Tylko scenariusz wciąż się zmienia , a ja dowiaduję się o tym jako ostatnia.

Pomogłam komuś zostać w Europie. Zajmuję się promocją dwóch zespołów. Poznałam w Warszawie więcej kubańskich opozycjonistów niż cztery lata temu w Hawanie. Przypomniałam sobie trochę hiszpańskiego, a ostatnio nawet odgrzebałam swój rosyjski. Zaangażowałam się w akcję pomocy Gorkiemu. Wkrótce po raz pierwszy mój artykuł ukaże się drukiem (i nie będzie to publikacja naukowa!). Poznaję mnóstwo wspaniałych ludzi. Szalałam w Brystolu (to dlatego spóźniłam się z urodzinowym postem). Zmarła moja babcia. Spotkałam starych znajomych ze szkoły średniej, którzy okazali mi się bardzo bliscy. Zaczęłam nowe studia. Prawie spłonęło nam mieszkanie. Z sąsiadką i wezwaną przez nią policją dobijałam się do jej mieszkania. Odkryłam, że Bydgoszcz jest całkiem przyjemnym miastem.
Nie nudzę się. Żyję. Chyba wreszcie pełnią życia. Tu, w Polsce. W Warszawie. Czegoś mi brak, czegoś mam w nadmiarze. Ale intensywność doznań wciąż wzrasta… Nie wiem czego sama sobie bym życzyła na ten ostatni rok przed trzydziestką. Moich planów podróżniczych już pewnie nie zrealizuję. Ale jestem pewna, że zrealizuję wiele rzeczy, których nigdy nie planowałam.
Jakiś czas temu ktoś mi powiedział, że nie odczuwa już potrzeby szukania odpowiedzi na pytanie o sens życia. Bo ten etap ma za sobą. Dla mnie to żaden etap. Każdy nowy dzień przynosi nową odpowiedź.

A oto lista:
1.Litwa
2.Łotwa
3.Finlandia
4.Szwecja
5.Norwegia
6.Dania
7.Niemcy
8.Czechy
9.Francja
10.Belgia
11.Holandia
12.Luksemburg
13.Hiszpania
14.Włochy
15.Słowenia
16.Słowacja
17.Węgry
18.USA
19.Kanada
20.Australia
21.Mauritius
22.RPA
23.Brazylia
24.Austria
25.Wielka Brytania
26.Wenezuela
27.St. Lucia
28.St. Vincent & Grenadines
29.Kuba
30.Rosja
31.Egipt
32.Ukraina
33.Rumunia
34.Mołdawia
35.Portugalia
36. Bangladesz
37. Singapur
38. Hong Kong / Macau (chińskie specjalne strefy ekonomiczne)
39. Irlandia
40. Estonia



My birthday has passed, time passes by and I haven’t even published my annual list yet. But so it happens lately that I have no time to write because I live. And I have more life to live now than ever.
A year ago, on the early morning or late at night I was seating in the airport in Singapore where I got from Dhaka and I was waiting for metro to start operating. The music coming from speakers was annoying – it was one record with kitsch and artificial, electronic versions of American Christmas Carols which resembled more of a terrible compilation of phone rings rather than music per se.
After Singapore there was Hong Kong. Macau. Minus five Celsius degrees in Beijing. Coming back to Poland. A few heavy and unhappy winter months. Wind in Dublin. Spring happiness. Mischief with Zuźka in Tallin. A moment of laziness. And Since July – rollercoaster. My Cubans have come and turned the world upside down. Since July I feel like if I were living on a movie set. It’s just the script that keeps changing and I am the last one to know.

I helped someone stay in Europe. I take care of promotion of two bands. In Warsaw I have met more Cuban dissidents than four years ago in La Habana. I have reminded myself my Spanish and lately – I have even dug up my Russian. I got engaged in the company of support for Gorki. Soon my first article will be published in paper (and it is not a scientific publication!). I meet loads of fascinating people. I got crazy in Bristol (that is why I am late with my birthday post). My grandmother died. I have met my old friends from high school who turned out to be very close to me. I have started new studies. Our flat has almost burnt down. With my neighbor and Police I was trying to get into her apartment. I have discovered that Bydgoszcz is quite a nice city.
I am not bored. I live. Maybe finally to the fullest. Here, in Poland. In Warsaw. I luck some things and have too many others. But the intensity of sensations is increasing… I have no idea what to wish myself for this last year of my twenties. My travel plans will probably stay unfulfilled.  But on the
Some time ago someone told me that He does not feel the Reed to ask himself about the sense of living. Because he is over this stage  of life. For me it is not a stage. Because each day brings me a completely new answer.

1.Latvia
2.Lithuania
3.Finland
4.Sweden
5.Norway
6.Denmark
7.Germany
8.Check Republic
9.France
10.Belgium
11.Netherlands
12.Luxembourg
13.Spain
14.Italy
15.Slovenia
16.Slovakia
17.Hungary
18.USA
19.Canada
20.Australia
21.Mauritius
22.Republic of South Africa
23.Brazil
24.Austria
25.UK
26.Venezuela
27.St. Lucia
28.St. Vincent & Grenadines
29.Cuba
30.Russia
31.Egypt
32.Ukraine
33.Romania
34.Moldova
35.Portugal
36. Bangladesh
37. Singapore
38. Hong Kong/Macau (Chinese special economic aerias)
39. Ireland
40. Estonia

Sobre Gorki - en espanol

Gorki Aguila ha sido un símbolo de la resistencia contra el régimen totalitario en Cuba desde hace muchos años . Ha trabajado durante más de doce años  para ganarse la reputación de " rebelde no deseado" . Pero Gorki no es ya un adolescente. 

La lista de enfermedades relacionadas con su estancia en la prisión cubana durante dos años, la lucha constante contra el sistema y el estilo de vida del músico de punk rock que no ha tenido mucho cuidado de sí mismo es probablemente tan larga como la lista de los presos políticos cubanos durante los últimos diez años. Él viajaba por Europa con una bolsa de medicamentos más grande que la de mi abuela, de la cual naturalmente, no podía menos que comentar de manera malisiosa y por lo cual ahora me gustaría tener la oportunidad de disculparme .... Pero, sobre todo , Gorki es un epiléptico .

Para citar tan sólo las primeras frases de la Wikipedia : La epilepsia es un conjunto común y diverso de trastornos neurológicos crónicos caracterizada por convulsiones. Es un hechizo de comportamiento paroxísta generalmente causado por una descarga excesiva y desordenada de las células nerviosas corticales del cerebro y puede variar desde clínicamente indetectable ( convulsiones electroencefalográficas ) a las convulsiones . Algunas definiciones de la epilepsia referencian a convulsiones recurrentes y no provocadas , pero otras, sólo requieren un único ataque combinado con alteraciones cerebrales que aumentan la probabilidad de futuros ataques . En muchos casos la causa no puede ser identificada; sin embargo, entre los factores asociados se incluyen traumatismos cráneoencefálicos , accidentes cerebro-vasculares, cáncer de cerebro, abuso de drogas y alcohol , entre otros.

Las crisis epilépticas se derivan de la actividad neuronal anormal, excesiva o hipersincrónica del cerebro. Cerca de 50 millones de personas en todo el mundo tienen epilepsia, y casi el 80 % de la epilepsia se produce en los países en desarrollo. Las crisis epilépticas pueden ocurrir en la recuperación de Pacientes como consecuencia de una cirugía cerebral .

  Se trata de una enfermedad muy grave que no puede ser tratada con vitaminas, Se trata con medicamentos psicoactivos pesados. Y esos medicamentos eran los que tenía Gorki en la madrugada del domingo .

  Qué idea tan enferma la de vencer a un hombre cuyo único delito es la tendencia a decir lo que piensa en voz alta, están acusándolo de "posesión de sustancias ilegales " cuando en ese momento solo estaba llevando sustancias que lo ayudan a vivir.

  Qué idea tan enferma de las autoridades cubanas la de llevarlo a juicio por el hecho de traer sus medicinas no de Cuba sino de México, que fueron prescritas por un médico de otro país. Quizá sea para robarle la oportunidad del tratamiento o para dejarlo morir lentamente después de una serie de ataques consecutivos en una celda oscura de una prisión cubana?

Ellos trataron de silenciar a Gorki de muchas maneras. No es la primera vez que ha sido arrestado. Después de los últimos cargos de " peligrosidad social predelictiva" imputados a él en 2008, fue salvado gracias a la presión de la opinión pública internacional. No obstante, los cargos de " peligrosidad social predelictiva" parecen ser sólo un absurdo leve con respecto a la idea de castigar a un hombre enfermo que simplemente trata de vivir ...

Ayudemos a Gorki - gritemos como el ha estado gritando durante muchos muchos años.

Traduccion: Ciro Javier Diaz Penedo

O chorych pomysłach kubańskich władz / About sick ideas of Cuban authorities

O chorych pomysłach kubańskich władz
Gorki Aguila od lat jest symbolem oporu przeciwko totalitarnemu reżimowi panującemu na Kubie. Na swoją aktualną pozycję “głównego zbuntowanego” pracował kilkanaście lat. Bo Gorki nie jest już nastolatkiem. Lista schorzeń wynikających z jego dwuletniego pobytu w kubańskim więzieniu, wiecznego boju z systemem oraz trybu życia punkowego muzyka, który się nie oszczędzał jest pewnie równie długa jak lista kubańskich więźniów politycznych ostatniego dziesięciolecia. Po Europie podróżował z workiem leków większym niż moja babcia. Czego nie omieszkałam wówczas złośliwie skomentować, za co chciałabym móc teraz Gorkiego przeprosić… Ale nade wszystko Gorki jest epileptykiem.
Cytując tylko pierwszych kilka zdań z wikipedii: “Padaczka (inaczej epilepsja, historycznie kaduk), w klasycznym języku greckim: ἐπιληψία (epilēpsía) – choroba o złożonej, różnej etiologii, cechująca się pojawianiem napadów padaczkowych. Napad padaczkowy zaś jest wyrazem przejściowych zaburzeń czynności mózgu, polegających na nadmiernych i gwałtownych, samorzutnych wyładowaniach bioelektrycznych w komórkach nerwowych. Biochemicznymi przyczynami pojawiania się tych wyładowań mogą być:
zaburzenia równowagi pomiędzy neuroprzekaźnikami pobudzającymi i hamującymi;
obniżony próg pobudliwości neuronów spowodowany np. zaburzeniami elektrolitowymi;
zaburzenia pracy pompy sodowo-potasowej, wynikające z niedoboru energii.”
To jest bardzo ciężka choroba, której nie leczy się witaminami. Leczy się ją bardzo mocnymi lekami psychotropowymi. I takie leki przy Gorkim znaleziono w nocy z soboty na niedzielę.
Jak chory pomysł na rozprawienie się z człowiekiem, którego jedyną winą jest to, że głośno wyraża swoje zdanie trzeba mieć, aby zarzucić mu “posiadanie niedozwolonych substancji” w momencie, gdy ma on przy sobie leki, które pozwalają mu normalnie żyć?
Jak chory jest pomysł władz kubańskich? Postawić go przed sądem za to, że leki nie pochodzą z Kuby, tylko z Meksyku, że przepisał je lekarz w innym kraju? Pozbawić go leczenia? Żeby powoli umierał wykańczany kolejnymi napadami w ciemnej celi kubańskiego pierdla?

Gorkiego próbowano już uciszyć na wiele sposobów. To nie jest pierwsze zatrzymanie. Przy ostatnich zarzutach “zagrożenia społecznego” postawionych w 2008 roku udało się go uratować dzięki naciskowi międzynarodowej opinii publicznej. Niemniej jednak zarzut “stanowienia zagrożenia dla społeczeństwa” zdaje się być tylko niegroźnym absurdem w porównaniu do pomysłu aby karać człowieka chorego za to, że próbuje po prostu żyć…
Pomóżmy Gorkiemu - krzyczmy tak, jak on to robi od wielu, wielu lat.

About sick ideas of Cuban authorities

 

Gorki Aguila has been a symbol of a resistance against the totalitarian regime in Cuba for many years now. He has worked for his current position of the “main rebel” for more than dozen years. Because Gorki is not a teenager any more. The list of diseases connected with his stay in Cuban prison for two years, the constant fight with the system and a lifestyle of a punk rock musician who has not taken much care of himself  is probably as long as the list of the Cuban political prisoners of the last ten years or so. Around Europe he was traveling with the bag of medications bigger than the one owned by my grandmother. Which I naturally couldn’t help but comment on in a quite malicious manner. For which I would now like to have a chance to appologise…. But most of all, Gorki is an epileptic. 

To quote just a few first sentences from Wikipedia: Epilepsy is a common and diverse set of chronic neurological disorders characterized by seizures. It is a paroxysmal behavioral spell generally caused by an excessive disorderly discharge of cortical nerve cells of brain and can range from clinically undetectable (electrographic seizures) to convulsions. Some definitions of epilepsy require that seizures be recurrent and unprovoked, but others require only a single seizure combined with brain alterations which increase the chance of future seizures. In many cases a cause cannot be identified; however, factors that are associated include brain trauma, strokes, brain cancer, and drug and alcohol misuse among others.

Epileptic seizures result from abnormal, excessive or hypersynchronous neuronal activity in the brain.About 50 million people worldwide have epilepsy, and nearly 80% of epilepsy occurs in developing countries. Epilepsy becomes more common as people age. Onset of new cases occurs most frequently in infants and the elderly. Epileptic seizures may occur in recovering patients as a consequence of brain surgery.

This is a very serious disease which cannot be treated with vitamins. It is treated with heavy psychoactive medications. And such medications were found on Gorki on the early Sunday morning.

How sick idea of defeating a man whose only falut is the tendency to speak out loud his mind shall one have to accuse him of “possession of illegal substances” at the moment when he is just carrying medications which let him live normally?

How sick is the idea of Cuban authorities? To put him on trial for the fact that he brought his medications not from Cuba but from Mexico, that they were prescribed by a doctor from a different country? To rob him of the chance for treatment? To let him slowly die after a series of consecutive attacks in a dark cell of Cuban jail?

They tried to silence Gorki in many ways. It is not the first time he has been arrested. After last charges of “social dangerousness” brought in 2008 he was saved thanks to the pressure of international public opinion. Nonetheless the charges of “social dangerousness” seems to be just a sligthly annoying absurd in comparison to the idea of punishing a sick man who just tries to live…

Let’s help Gorki - let’s scream how he has been screaming for many many years.